آرمانم،پسر عزیزتر از جانم

پستی واقع بینانه: مزایای سرکار رفتن بنده: شش حقوق اول واس خونه چیزای تو چشم کن خرید کردن که چشم شوهر را بگیرد هرروزو هروز ببینتشون..پس سعنی مفید بودن در دخل و خرج خانه و نمایاندن خود دیگران هنوز با آدم بدندند ولی لفظشون از یه زنه تنبل بهم پاش فلان فلان شده که میخوره میخابه خونه داداش عزیزمون میشه: زنه فلان فلان شده است ولی خب داره اونم جون میکنه واس زندگی پس یعنی:احترام دیگران بهت در حد مشارکت خانه پز دادن محل کارت.. 24*7  شبانه روز نق نق و زق زق و نوارگیرکرده بچه گوش نمیدی..نهایت چهار ساعت گوش میدی بجای 13 ساعت!!! وابستگی اعصاب خورد کنه سریشیه آرمان در مهد از بین میرود اندازه 10 درصد بیشتر میتونی رک تر حرف بزنی و کمار...

خیلی خیلی خیلی دیگه الان دلم میخواد برم سرکار..سرکار رفتن مساوی است با خلاص شدن از دستفکرهای موذی و احساسات چون پست قبلی...هشت ساعته روزتو تو خونه نموندن،واینهم مصادف است با هی ظرف نشستنو آشپزی نکردنو هی جمع وری و ازونور ریخت و پاش نکردنو...نگرفتن وسواس سر تمیزیه هر دقیقه خونهو..،و مهمش پول دروردن حتی به اندازه خرجتو دراوردن و هی رو به شوهر ننداختن ..،بدست اوردن کمممی وجهه مقابل شوهر،تو سری خور نشدن و و و   اینها همه مزایای کار..ولی میمونه یطرفه معادله که راحتیه پسرم باشه ولی واقعن دو سال و هفت ماهگی دیگه سنش نیست بره مهد ؟؟!! نمتونم که تا اخر عمر بچسبونمش به خودم..معلومه 3سالگی بهتر از 2 سالگی مهده،چهار بهتر از سه،5 بهتر از 4...ولی...

احساسات ضدو نقیض.. حس میکنم مثل یه مورچه که دورش خط کشیدن،تو قفس حبس شدم..شاید مانند این خط فرضی این حس فقط ناشی از احساسات غلطم باشه..شاید ناشی از بیکاری   خاله زنک شدنم از بس تو خونه نشستم !!باشه،شایدم یه نس واقعی باشه.. کاش یکی بمن میگفت کدوم حقیقته.. از وقتی ازدواج کردم و بچه دار شدم تو تله افتادم گویی!،تله تحمل جایی که واقعا دلت میخواد حرف دلتو بزنی یا پر بزنی و بری(رار از مو قعیت های روابطیه دشوار زندگی)،تله اسارت ،تله بله قربان گویی ،تله تحمل...  از وقتی تو ای زن ایرانی،ازدواج میکنی  از اونجاست که حس میکنی رو یه یک یخ شکسته داری زندگی میکنی در امواج گاه ارام و گاه متلاطم اقیانوس ازدواج...دیگه اون آدم مطمعن بخود در ز...